Od Vidara Maleva - c.d. Hendrika Sørensena

POPRZEDNIE OPOWIADANIE

Tym razem nie udaje już mi się już zachować kamiennej twarzy pokerzysty ani zapanować nad bezwarunkowym odruchem przytrzymania ręki roztrzepanego mężczyzny, przez którego mam już wystarczająco dużo kłopotów obecnie, a w najbliższej perspektywie jeszcze przymusową randkę z Tamarą, młodą policjantką o dość specyficznym charakterze zajmującą się póki co jedynie najdrobniejszymi śledztwami i przynoszeniem raportów naszemu wspólnemu szefowi, która już niemal od samego początku ubzdurała sobie z nieznanych mi przyczyn, że skoro jestem po rozwodzie to z pewnością potrzebuję wsparcia i miłości jakiejś nowej kobiety.

- Naprawdę nie trzeba, i tak muszę jak najszybciej jechać z powrotem do komendy, aby poprawić ten nieszczęsny raport, więc mogę spokojnie się przebrać w nowy mundur. - rzucam uspokajająco nim zdąży domyślić się, że powoli zaczynam mieć go serdecznie dość.

- A nie powinien Pan najpierw poinformować o tym swojej koleżanki? - pyta trzeźwo cofając się nieznacznie.

- Owszem, ma Pan rację. Mam tylko nadzieję, że w tym celu nie będę musiał znów krążyć po tych samych korytarzach, co poprzednio, bo, prawdę powiedziawszy, nie mam na to zbytnio czasu.

- Oczywiście, że nie. Wystarczy, że pojedziemy windą. 

To powiedziawszy skręca szybko w lewą odnogę holu, aby już po paru krokach stanąć pod trójką srebrnych, rozsuwanych, metalowych drzwi. Kiedy jedne z nich się rozsuwają, przepuszczamy jakąś pielęgniarkę pchającą przed sobą wózek z usadowioną na nim starszą panią, po czym sami wchodzimy do środka. Po kilku minutach nieprzyjemnej ciszy zatrzymujemy się na pierwszym piętrze i oboje kierujemy się do sali początkowej. Ku mojemu zdziwieniu spostrzegam, że Samantha mimo, że przestała już prowadzić wywiad z poszkodowanym, wciąż zajęta jest wpisywaniem czegoś do rozłożonego na kolanach notatnika. Zajęcie to pochłania ją do tego stopnia, że dopiero po dłuższej chwili orientuje się, że stoję tuż koło niej.

- O, Dar, widzę, że wreszcie wróciłeś. Mogę spytać gdzie się podziewałeś przez cały ten czas?

- Powiedzmy, że korygowałem pewne fakty dotyczące naszego zaskakującego przymusowego współpracownika. - tu rzucam znaczące spojrzenie na wyraźnie zmieszanego sanitariusza. 

- Co masz na myśli? - mówi kobieta ze zmarszczonymi brwiami.

- Sadzę, że lepiej będzie, jeśli on sam Ci to wyjaśni. Ja tym czasem pojadę załatwić pewne sprawy do komisariatu, a potem znów się tu pojawię. 

Nie czekając na reakcję żadnego z nich odchodzę w kierunku wyjścia zadowolony, ze choć na jakiś czas uwolnię się od serii nieprzyjemnych wypadków jakich doświadczam, gdy tylko jestem w obrębie działań Sørensena.

 

<Hendrik?>